«...και Θεός ήν ο λόγος..»
Ο Ιωάννης ήταν
Ιουδαίος, πιστός στον Ένα και Μόνο Θεό των Πατέρων, δεν γνώριζε ούτε πίστευε σε
πολυθεΐες και τριάδες. Μιλά λοιπόν για τον Ένα Θεό, και το «Λόγο Του», που όλοι
γνωρίζουμε ότι έχει να κάνει με τον Ιησού Χριστό, το Μεσίτη.
Δεν αναφέρεται σε δύο ξεχωριστούς «θεούς», ούτε σε δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα.
και ο λόγος ήν προς τον θεόν...'
Αυτός ο Λόγος που η Γραφή μας περιέγραψε, «ην ΠΡΟΣ τον θεόν». Η γραμματική μας λέει ότι η πρόθεση «προς» όταν συντάσσεται με αιτιατική «δήλοι κίνησιν προς τι μέρος η διεύθυνσιν προς κάπου». Όταν έχει την έννοια «προς τινά» σημαίνει «εν σχέση προς τινά, εις απάντηση προς τινά» (Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης του Ιωάννου Σταματάχου σελ.840).
Ας δούμε τώρα τα
εδάφια Ιωάννης α:1-14!
Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν. πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων· καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν. Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ θεοῦ ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης· οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσιν δι' αὐτοῦ. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς ἀλλ' ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὁ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον, ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. ἐν τῷ κόσμῳ ἦν καὶ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ ἐγένετο καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθεν καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτὸν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα θεοὺ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αυτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκὸς οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρὸς ἀλλ' ἐκ θεοῦ ἐγεννήθησαν. Καὶ ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας
Ας δούμε τι λέει
ο ίδιος ο Χριστός για την προέλευσή Του για να μπορέσουμε να δούμε σωστά τη
θέση του σαν Λόγος.
Ιωάννης η:42 «εγώ
εκ του Θεού εξήλθον και έρχομαι· επειδή δεν ήλθον απ' εμαυτού, αλλ' εκείνος με
απέστειλε».
Εδώ ο Χριστός μας ξεκαθαρίζει κάτι που αφορά την προΰπαρξη Του σε σχέση με τον Πατέρα. Δεν λέει ότι ήρθε μόνος του δίπλα από τον Πατέρα, ή κοντά από τον Πατέρα όπως λέει η θεοσοφία της τριάδας, αλλά ξεκάθαρα λέει ότι «εκ του Πατρός εξήλθον» δηλ. βγήκα έξω από τον Πατέρα. Αυτό σημαίνει ότι ήταν μέσα στον Πατέρα πριν έρθει στη γη.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΥΠΗΡΧΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ξέρουμε ότι ο
Χριστός, δεν προϋπήρχε στον ουρανό σαν άνθρωπος με προσωπικότητα, πριν γεννηθεί
στη Βηθλεέμ, παρά μόνο μέσα στο λόγο, τη σκέψη του Πατέρα σαν το αρνίο το
εσφαγμένο, όπως προϋπήρχαν και όλοι οι άγιοι, γιατί ο Παύλος λέει ότι:
Ρωμ.η:28-30 «….. εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε».
Για να δούμε τώρα πως έγιναν οι
ουρανοί και όλη η δημιουργία!
Ο λόγος του Θεού μας δίνει πάλι την απάντηση. Δεν ήταν κάποιο άλλο - δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο - που ενέργησε, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας, γιατί εκτός από Αυτόν δεν υπήρχε ούτε πρόκειται να υπάρξει άλλη θεότητα. Αυτή η θεότητα κατοικεί τώρα μέσα στον Κύριο Ιησού Χριστό!
Η Γραφή σε πολλά
μέρη μας λέει ότι τα πάντα έγιναν διά του λόγου (Ιωάν.α:3, Εβρ.α:2, Α’ Κορ.η:6). Από αυτά τα εδάφια και ίσως από
άλλα, έχει δημιουργηθεί η λάθος εντύπωση ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από το
Θεό, τον Πατέρα, αλλά από το «θεό Υιό»! Λένε μάλιστα ότι ο Πατέρας τα σχεδίαζε
και ο υιός εκτελούσε.
Όμως, με τη χάρη του Θεού μέσα από τις Γραφές θα δούμε με ποια έννοια τα πάντα έγιναν διά του Υιού. Πρώτα όμως ας δούμε τί η Βίβλος μας λέει για το ποιος δημιούργησε τον κόσμο:
Τώρα μπαίνουμε σ’ ένα θέμα, που απασχόλησε και απασχολεί
καθένα που μελετά το λόγο του Θεού.
Ένα θέμα βαθύ, θαυμαστό, πλούσιο αλλά και ευλογημένο γιατί
μας εκφράζει τα βαθιά και τα απόκρυφα του Θεού Πατέρα, σχετικά με τη
δημιουργία, τον άνθρωπο και τη σωτηρία του.
Το πρώτο κεφάλαιο στο ευαγγέλιο του Ιωάννη μας διδάσκει πολύ όμορφα την αλήθεια της φανέρωσης του Θεού εν σαρκί.
Αυτά τα εδάφια περιγράφουν τον Ιησού Χριστό έτσι: «Όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».
Είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τις απόψεις που έχει η θεωρία της τριάδας στο θέμα της κένωσης.
Λέει λοιπόν ότι το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας, ο «προϋπάρχων θεός Υιός», προκειμένου να κάνει το θέλημα του Πατέρα, άφησε τη δόξα Του, το μεγαλείο Του, «απεκδύθηκε των θεϊκών ιδιοτήτων Του», άφησε τα ελεφάντινα παλάτια Του και ήρθε στη γη, έγινε άνθρωπος και πέθανε για να μας σώσει.
Ένα εδάφιο που χρησιμοποιείται λάθος
προκειμένου να υποστηρίξει τη λάθος διδασκαλία των δυο (τουλάχιστον) θεών,
είναι η περικοπή στους Φιλιπ.β:5-11, που φανερώνει το φρόνημα του
Χριστού.
Λένε λοιπόν ότι ο Χριστός ενώ ήταν στον ουρανό σαν θεός, πριν κατέβη στη γη, άδειασε από τη θεότητα Του, ταπεινώθηκε, έγινε άνθρωπος, ανέβηκε στο σταυρό και πέθανε για τις αμαρτίες μας.
Γένεση γ:22 «Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως»
Αυτό είναι το δεύτερο κατά σειρά εδάφιο από την Γένεση, που πολυχρησιμοποιείται σαν απόδειξη της τριάδας.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε δύο
πρόσωπα, αλλά ο απόστολος Παύλος δεν βλέπει δύο θεούς, ούτε δύο πρόσωπα της
τριάδας.
Υπάρχει ένας κανόνας της αρχαίας
Ελληνικής Γραμματικής (του GRANVILLE SHARP), που λέει ότι:
«Όταν δύο ονόματα είναι στην ίδια πτώση, συνδέονται με το «και», και το πρώτο όνομα έχει μπροστά του το οριστικό άρθρο, ενώ το δεύτερο το στερείται, τότε το δεύτερο όνομα αναφέρεται στο ίδιο πρόσωπο, ή πράγμα, που δηλώνει το πρώτο».
Τίνι γὰρ εἶπεν ποτε τῶν ἀγγέλων· Ὑιος μου ει συ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε; καὶ πάλιν, Ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα, καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν;. ὅταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει, Καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι θεοῦ. καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει, Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα, πρὸς δὲ τὸν υἱόν, Ὁ θρόνος σου ὁ θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα [τοῦ αἰῶνος], καὶ ἡ ῥάβδος τῆς εὐθύτητος ῥάβδος τῆς βασιλείας αὐτοῦ· ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισεν σε ὁ θεὸς ὁ θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. καί, Σὺ κατ' ἀρχάς, κύριε, τὴν γὴν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, συ δὲ διαμένεις, καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, ὡς ἱμάτιον καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέν ποτε, Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;. (Εβρ.α:5-13)
Μία επί μέρους πτυχή του θέματός
μας, που θα δώσει περισσότερο φως στην αλήθεια σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού
Χριστού, είναι οι προφητείες που έχουν γίνει γι’ Αυτόν.
Η θεωρία της τριάδας, όχι μόνον τις παρερμηνεύει αλλά φέρνει σύγχυση και σκοτάδι στην κατανόηση του αρχηγού και τελειωτή της πίστης μας.
Πιστεύω ότι όλοι συμφωνούν ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Αφού λοιπόν ο Θεός είναι πνεύμα και είναι ΕΙΣ στη φύση Του, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει ένα Πνεύμα και όχι πολλά.
Δυστυχώς όμως, αν ρωτήσει κανείς αυτούς που υποστηρίζουν τη θεωρία της τριάδας, μπορεί να πάρει και την απάντηση ότι υπάρχουν τρία πνεύματα.
«Και ήκουσα την φωνήν του Κυρίου, λέγοντος, Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει διά ημάς; Τότε είπα, Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».
Αν το «ημάς» αποδεικνύει ότι ο Θεός είναι τριάδα, ότι έχει τρία πρόσωπα ή κάτι παρόμοιο, τότε ο ενικός που χρησιμοποιείται προηγουμένως απ’ τον ίδιο τον Κύριο, το διαψεύδει, γιατί λέει: «Τίνα θέλω αποστείλει». Αυτός που μιλάει λοιπόν είναι ένας και δεν αναφέρεται στον εαυτό του μόνο, αλλά και σε κάποιον άλλο που έχει την ίδια καρδιά με τον Κύριο. Αλλά και η απάντηση του Ησαΐα είναι προς ένα πρόσωπο, γιατί λέει: Τότε είπα, Ιδού εγώ, απόστειλόν με» και όχι «αποστείλατέ με», αν πραγματικά ήταν παραπάνω από ένα πρόσωπα.
Το εδάφιο αυτό στο κριτικό
κείμενο, είναι ως εξής: «εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς·
ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ΕΓΩ ΕΙΜΙ».
Είναι αλήθεια, ότι ο Χριστός εδώ φανερώνει τη θεότητα που κατοικούσε και κατοικεί μέσα Του, διότι λέει «πριν γίνει ο Αβραάμ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ». Δεν λέει πριν γίνει ο Αβραάμ «εγώ ήμουν», αλλά «ΕΓΩ ΕΙΜΙ», που φανερώνει την ύπαρξη Του πέρα από το χρόνο, ότι ήταν είναι και θα είναι, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Μέσα από τα εδάφια που εξετάσαμε στα οποία είδαμε τη χρησιμοποίηση κάποιου πληθυντικού που έχει κάποια σχέση με τον Θεό, διαπιστώσαμε ότι:
Όταν ο Ιωάννης έγραφε το πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του, πρέπει να ξέρουμε ότι δεν ήταν καθόλου επηρεασμένος από τις θεωρίες των εθνικών φιλοσόφων.
Αυτό που το Πνεύμα του Θεού κάνει, είναι να εκθέσει τη σωστή
Χριστολογία του Λόγου, να μας δείξει από την πλευρά των Γραφών και από τη
μαρτυρία των αγίων, ποιός ήταν ο Λόγος του Θεού.
Μαζί με τον Ιωάννη κι εμείς, δεμένοι με όλο το θεόπνευστο και
αψευδή λόγο του Θεού, θα δούμε τώρα το μεγαλείο του Λόγου που για μας είναι ο
ενσαρκωθείς Χριστός.
Ο λόγος του Θεού σε πολλά σημεία μας λέει ότι τα πάντα έγιναν δια του Λόγου.