Εαυτούς εξετάζετε...

Α΄ Τιμ.α:18-20

Ταύτην την παραγγελίαν παραδίδω εις σε, τέκνον Τιμόθεε, κατά τας προγενομένας προφητείας περί σου, να στρατεύης κατ' αυτάς την καλήν στρατείαν, έχων πίστιν και αγαθήν συνείδησιν, την οποίαν τινές αποβαλόντες εναυάγησαν εις την πίστιν· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και Αλέξανδρος, τους οποίους παρέδωκα εις τον Σατανάν, διά να μάθωσι να μη βλασφημώσι.

Μερικοί, μεταξύ των οποίων ο Υμέναιος και ο Αλέξανδρος “ναυαγήσαν στην πίστη”. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν άπιστοι, δεν ήταν κάποιοι που δεν είχαν γνωρίσει το Χριστό. Για να ναυαγήσουν στην πίστη σημαίνει ότι κάποτε ήταν στην πίστη. Όπως ο Παύλος λέει και πάλι αναφερόμενος στον Υμέναιο και στον Φιλήτο αυτή την φορά:

Β’ Τιμ.β:17-18

και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οίτινες απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις, και ανατρέπουσι την πίστιν τινών.

Αποπλανάτε κανείς, όταν είναι στον δρόμο και τον χάνει. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Υμέναιο, τον Αλέξανδρο και τον Φιλήτο: αποπλανήθηκαν από την αλήθεια. Ναυάγησαν στην πίστη. Και δυστυχώς δεν είναι οι μόνοι.

Είναι η διατήρηση της πίστης κάτι δεδομένο;

Πολλοί πιστεύουν πως ναι, η διατήρηση της πίστης είναι κάτι δεδομένο. Η διατήρηση της πίστης δεν είναι κάτι δεδομένο. Αν ήταν δεν θα υπήρχαν μέσα στο λόγο του Θεού οι προειδοποιήσεις που θα δούμε σήμερα, ούτε ο λόγος του Θεού θα μιλούσε ποτέ για ανθρώπους που ναυάγησαν στην πίστη. Πιστεύω ότι η Χριστιανική ζωή και η πίστη δεν είναι κάτι στιγμιαίο, που τελειώνει με την ομολογία της Ρωμ.ι:9-10, αλλά κάτι που έχει διάρκεια, ένα δρόμος που όσο ζει κανείς οφείλει να περπατήσει. Ξεκινάει μεν από εκεί, αλλά δεν τελειώνει εκεί.

Β’ Τιμ.δ:6-9

Εδώ, βρίσκουμε τον Παύλο να δίνει ξανά συμβουλές στον Τιμόθεο, πλησιάζοντας πλέον προς το τέλος της ζωής του. Στα εδ.6-9, κάνει ένα μικρό απολογισμό της ζωής του:

Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού. Σπούδασον να έλθης προς εμέ ταχέως·

Αν το θέμα της πίστης ήταν κάτι που άρχιζε και τελείωνε την ημέρα που ο Παύλος πίστεψε, αυτός δεν θα έλεγε: ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ. Η πίστη είναι λοιπόν κάτι που χρειάζεται ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ. Εκεί που ο Παύλος διατήρησε την πίστη, οι Υμέναιος και Αλέξανδρος ναυάγησαν στην πίστη.

Δείτε επίσης ότι ο Παύλος κάνοντας τον απολογισμό του δεν είπε: «ίδρυσα τόσες εκκλησίες, έγραψα τόσα βιβλία, κήρυξα σε τόσα πλήθη, έκανα να πιστέψουν τόσες χιλιάδες άτομα, οργάνωσα τόσα πετυχημένα συνέδρια». Στο τέλος της διακονίας του ο απολογισμός ήταν πολύ απλός, συνοψίζοντας στα εξής: ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ, ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ.

Η Χριστιανική ζωή είναι λοιπόν ένας αγώνας, ένας δρόμος, που θα πρέπει να περπατήσει κανείς. Μπορεί να αρχίζει την ημέρα που πιστέψαμε στον Κύριο, δεν τελειώνει όμως εκεί. Μόνο στο τέλος, αφού πρώτα έχει πει ότι «γίνεται σπονδή», μόνο τότε μιλάει ο Παύλος σε χρόνο παρελθοντικό για την πίστη, τον δρόμο και τον αγώνα. Μόνο τότε, λίγο πριν τελειώσει το ταξίδι του πάνω σ’ αυτή τη γη, τραβάει την γραμμή για τον τελικό απολογισμό.

Σε αντίθεση μ’ αυτόν, πολλοί πιστεύουν ότι ο δρόμος τελείωσε την ημέρα που πιστέψανε και ότι η πίστη τους δεν πρόκειται ποτέ να κινδυνέψει. Προφανώς ο Παύλος δεν θα συμφωνούσε μαζί τους. Γι’ αυτό ίσως και πολλοί δεν μπορούν να τον καταλάβουν όταν στην Φιλιπ.γ:12-14 λέει:

Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον ή έγεινα ήδη τέλειος, τρέχω όμως κατόπιν, ίσως λάβω αυτό, διά το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού. Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό· αλλ' εν πράττω· τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν διά το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.

Σε αντίθεση με τον Παύλο, πολλοί λογαριάζουν ότι έλαβαν το βραβείο. «Αφού πίστεψα και σώθηκα, τώρα μπορώ να ζω όπως θέλω. Το βραβείο το έλαβα άλλωστε», σκέφτονται. Η Χριστιανική ζωή για τον Παύλο όμως δεν ήταν έτσι. Αυτή δεν ήταν κάτι στατικό, «μια στάση για να πάρουμε τη σωτηρία, και μετά συνεχίζουμε όπως πριν». Αντίθετα είχε δυναμική, ήταν ένας αγώνας, ένας δρόμος που έπρεπε να τρέξει. Όπως λέει στην Εβρ.ιβ:1-2:

Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.

Η Χριστιανική ζωή όντως είναι ένας αγώνας, ένας δρόμος, που τρέχει κανείς αποβλέποντας στον Ιησού. Η πίστη είναι κάτι που πρέπει κανείς να διατηρήσει.

«Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε» λέει κάπου αλλού ο Παύλος (B’ Κορ.ιγ:5). 

Είμαστε στην πίστη; Μήπως ζούμε τις ζωές μας βασισμένοι σε μια διαστρεβλωμένη άποψη της χάρης που θέλει την χάρη κάλυμμα της αμαρτίας; Ας εξετάσουμε τους εαυτούς μας, για να μην βρεθούμε σε κάτι αδόκιμοι. Όπως και πάλι ο Παύλος μας λέει:

Α’ Κορ.θ:24-27

«Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα, αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος»

Η παραβολή του σπορέα

Είναι γνωστή στους περισσότερους από μας η παραβολή του σπορέα. Ο Ιησούς εκεί αναφέρθηκε σε τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων σχετικά με τα αποτελέσματα που ο σπόρος, ο λόγος του Θεού, είχε σ’ αυτούς. Στο κατά Λουκ.η:11-15 διαβάζουμε:

«Αύτη δε είναι η παραβολή· Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού· οι δε σπειρόμενοι παρά την οδόν είναι οι ακούοντες, έπειτα έρχεται ο διάβολος και αφαιρεί τον λόγον από της καρδίας αυτών, διά να μη πιστεύσωσι και σωθώσιν. Οι δε επί της πέτρας είναι εκείνοι οίτινες, όταν ακούσωσι, μετά χαράς δέχονται τον λόγον, και ούτοι ρίζαν δεν έχουσιν, οίτινες προς καιρόν πιστεύουσι και εν καιρώ πειρασμού αποστατούσι. Το δε πεσόν εις τας ακάνθας, ούτοι είναι εκείνοι οίτινες ήκουσαν, και υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου υπάγουσι και συμπνίγονται και δεν τελεσφορούσι. Το δε εις την καλήν γην, ούτοι είναι εκείνοι, οίτινες ακούσαντες τον λόγον, κρατούσιν εν καρδία καλή και αγαθή και καρποφορούσιν εν υπομονή»

Σ’ αυτή την παραβολή, παραξενεύουν η δεύτερη και η τρίτη κατηγορία. Αυτές οι κατηγορίες δεν απέρριψαν ευθύς τον λόγο. Αντίθετα ο σπόρος φύτρωσε, αλλά δεν έφτασε στον καρπό. Όπως μας λέει καθαρά ο Κύριος για την δεύτερη κατηγορία, «ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ για λίγο», αλλά μετά η πίστη τους χάνεται. Ο σπόρος λοιπόν του λόγου, ενώ φυτρώνει και στις τρεις περιπτώσεις μόνο στην τελευταία μπορεί να δώσει καρπό. Οι άλλες δυο, ενώ είχαν πίστη, στο δρόμο αυτή χάθηκε. Για να το πω διαφορετικά και πιο ανοιχτά, το ότι κάποιος έκανε μια ομολογία πίστης στον Ιησού Χριστό δεν τον κατατάσσει αυτόματα στην τέταρτη κατηγορία. Σε ποια κατηγορία ανήκουμε είναι κάτι που εξαρτάται από το τι θα συμβεί στον δρόμο, στην πορεία μας με τον Θεό από εκείνη την ημέρα και έπειτα. Η ημέρα που κάναμε την αρχική ομολογία ήταν η ημέρα που ο σπόρος έπιασε τόπο. Το πώς όμως αυτός θα εξελιχτεί είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το προδικάσει ευθύς εξ’ αρχής. Ο μόνος σωστός λογαριασμός είναι ο τελικός. Μόνο στο τέλος μπορεί κανείς να μιλήσει όπως ο Παύλος, χρησιμοποιώντας αόριστο.

Μερικοί ύφαλοι που μπορούν να δοκιμάσουν την πίστη και στους οποίους δεν θα πρέπει να υποχωρήσει κανείς, δίνονται στο ίδιο απόσπασμα του Λουκ.η και εξετάζονται αναλυτικά πιο κάτω.

Ι. Πειρασμοί

Όπως λέει ο Ιάκωβος «Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον» (α:14-15). Κανένας δεν θα πρέπει να ενδίδει στον πειρασμό. Θα έρθουν στιγμές που θα πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον Θεό και «ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑ». Θα έρθουν σταυροδρόμια απόφασης, στιγμές στις οποίες θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο του Θεό ή το δρόμο τον δικό μας. Σε τέτοιες στιγμές, οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας, αφήνουν τον Θεό και τρέχουν και πάλι πίσω από τις δικές τους επιθυμίες. Όταν δεν υπάρχει μετάνοια και επιστροφή τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.

ΙΙ. Θλίψεις

Αυτή η αιτία δίνεται για την ίδια κατηγορία στο αντίστοιχο απόσπασμα του Μάρκ.δ:17. Όπως ο Παύλος λέει για τα αποτελέσματα των θλίψεων «διά να μη κλονίζηται μηδείς εν ταις θλίψεσι ταύταις» (Α’ Θες.γ:3). Οι θλίψεις κλονίζουν τους ανθρώπους της δεύτερης κατηγορίας. Αυτοί, ενώ πίστεψαν αρχικά, δεν είναι διατεθειμένοι να μείνουν ανυποχώρητοι στον πειρασμό και στην θλίψη. Με το που παρουσιάζονται αυτά στον ορίζοντα, λοξοδρομούν.

ΙΙΙ. Φιλαργυρία, απάτη του πλούτου

Α’ Τιμ.ς:9-10

«Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς»

Η Γραφή περιέχει αναφορές σε ανθρώπους του Θεού που ήταν υπερβολικά πλούσιοι, όπως ο Αβραάμ (Γέν.ιγ:2, κδ:35) και ο Ιώβ (Ιώβ α:3). Όμως δεν ήταν φιλάργυροι. Όταν ο Ιώβ μέσα σε μια στιγμή έχασε τα πάντα, η αντίδραση του ήταν πολύ απλή:

Ιώβ α:21

«Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου και γυμνός θέλω επιστρέψει εκεί· ο Κύριος έδωκε και ο Κύριος αφήρεσεν· είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον»

Το πρόβλημα δεν είναι να είναι κανείς πλούσιος, αλλά να είναι φιλάργυρος. Το πρόβλημα με τον Βαλαάμ τον προφήτη, δεν ήταν ότι δεν ρώτησε τον Θεό, αλλά ότι «ΑΓΑΠΗΣΕ τον μισθό της αδικίας» (Β’ Πέτρ.β:15), τόσο πολύ ώστε έτρεχε ξοπίσω από τα δώρα.

IV. Μέριμνες

Άλλο ένα αγκάθι, για την εξέλιξη του σπόρου του λόγου του Θεού είναι οι μέριμνες. Ο Χριστός προειδοποιεί:

Λουκ.κα:34

«Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη»

Οι μέριμνες βαραίνουν την καρδιά του πιστού και πνίγουν τον σπόρο του λόγου. Αντί για πρώτος, ο Θεός μπαίνει σε δεύτερη ή και πιο κάτω θέση, και θεωρείται κατά κάποιο τρόπο όχι και τόσο σχετικός με την κάλυψη των μεριμνών. Οι μέριμνες γίνονται προσωπική μας ευθύνη και όχι ευθύνη του Θεού όπως θα πρέπει να είναι, και όπως Αυτός μας προσκαλεί:

«και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών» (Α’ Πέτρ.ε:7)

Όταν θεωρούμε τον Θεό μη σχετικό με τις μέριμνες μας και τις κρατάμε επάνω μας, το κόστος είναι ότι στο λόγο του Θεού θα μείνουμε άκαρποι. Μπορεί κάποτε να ακούσαμε τον λόγο, να τον πιστέψαμε, αλλά ωστόσο αφήσαμε τον σπόρο αυτό να τον πνίξουν οι μέριμνες και η απιστία μας να τις εμπιστευτούμε στον Θεό.

V. Ηδονές της ζωής

Στο αποτέλεσμα αυτού του υφάλου αναφέρθηκε και πάλι ο Κύριος στο απόσπασμα που δώσαμε παραπάνω από το κατά Λουκά. Τρανταχτό παράδειγμα για τα αποτελέσματα του είναι ένας πολύ γνωστός άνθρωπος του Θεού: ο Σολομώντας.

Ο πλέον πλούσιος βασιλιάς του Ισραήλ, εκείνος που ο Θεός τους είχε δώσει σοφία που μέχρι και βασιλείς από άλλα κράτη έρχονταν για να τον ακούσουν, στο τέλος «ΞΕΚΛΙΝΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ» και εκτράπηκε από τον λόγο του Θεού.

Α’ Βας.ια:1-6,9

«Ηγάπησε δε ο βασιλεύς Σολομών πολλάς ξένας γυναίκας, εκτός της θυγατρός του Φαραώ, Μωαβίτιδας, Αμμωνίτιδας, Ιδουμαίας, Σιδωνίας, Χετταίας· εκ των εθνών περί των οποίων ο Κύριος είπε προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε εισέλθει προς αυτά, ουδέ αυτά θέλουσιν εισέλθει προς εσάς, μήποτε εκκλίνωσι τας καρδίας σας κατόπιν των θεών αυτών· εις αυτά ο Σολομών προσεκολλήθη με έρωτα. Και είχε γυναίκας βασιλίδας επτακοσίας και παλλακάς τριακοσίας· και αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού. Διότι ότε εγήρασεν ο Σολομών, αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού κατόπιν άλλων θεών· και η καρδία αυτού δεν ήτο τελεία μετά του Κυρίου του Θεού αυτού, ως η καρδία Δαβίδ του πατρός αυτού. Και επορεύθη ο Σολομών κατόπιν της Αστάρτης, της θεάς των Σιδωνίων, και κατόπιν του Μελχώμ, του βδελύγματος των Αμμωνιτών. Και έπραξεν ο Σολομών πονηρά ενώπιον του Κυρίου και δεν επορεύθη εντελώς κατόπιν του Κυρίου, ως Δαβίδ ο πατήρ αυτού…. Και ωργίσθη ο Κύριος κατά του Σολομώντος επειδή η καρδία αυτού εξέκλινεν από του Κυρίου του Θεού του Ισραήλ, όστις εφανερώθη δις εις αυτόν»

Νεεμ.ιγ:26

«δεν ημάρτησεν ούτω Σολομών ο βασιλεύς του Ισραήλ; καίτοι μεταξύ πολλών εθνών δεν υπήρξε βασιλεύς όμοιος αυτού, όστις ήτο αγαπώμενος υπό του Θεού αυτού, και έκαμεν αυτόν ο Θεός βασιλέα επί πάντα τον Ισραήλ· αλλ' όμως και αυτόν αι ξέναι γυναίκες έκαμον να αμαρτήση»

Όταν γεννήθηκε ο Σολομώντας, ο Κύριος έστειλε τον προφήτη Νάθαν και τον ονόμασε Ιεδιδία που σημαίνει «Αγαπημένος του Κυρίου» (Β’ Σαμ.ιβ:24-25). Αυτός του έδωσε τόση σοφία ώστε έρχονταν από άλλα βασίλεια για να μιλήσουν μαζί του (Α’ Βας.ι). Και όμως, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Σολομώντας είχε και την ανάλογη κατάληξη. Ο λόγος είναι ότι Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΞΕΚΛΙΝΕ, βάρυνε, «δεν πορεύτηκε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ πίσω από τον Κύριο». Στο τέλος έπεσε στις παγίδες που αυτός ο ίδιος δίδασκε να τις αποφύγει κανείς (Παρ.β:16-19, ε:20, ς:24): το παλάτι του είχε γίνει χαρέμι με κάθε λογής ξένη γυναίκα, και φυσικά με τις ανάλογες συνέπειες – «οι γυναίκες του ξέκλιναν την καρδιά του πίσω από άλλους θεούς»

Όσο και να θέλει ο παλιός άνθρωπος να σε πείσει ότι δεν πειράζει να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου, αφού στο …. κάτω κάτω της γραφής δεν πειράζει και κανένα.. μην υποχωρήσεις. «Λίγο ζυμάρι κάνει ολόκληρο το φύραμα ένζυμο» λέει ο λόγος του Θεού (Α’ Κορ.ε:6). Λίγο να συμβιβαστείς με την αμαρτία το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό για την καρπερότητα σου. Η αμαρτία, οι μέριμνες, η αγάπη του πλούτου και όλοι οι άλλοι ύφαλοι κάνουν την καρδιά βαριά, χλιαρή, απέναντι στον Θεό. Ποιος θα το λέγε άραγε ότι εκείνος που δίδασκε να μην αγγίζει κάνει ξένες γυναίκες, στο τέλος θα είχε ντουζίνες απ’ αυτές; Η αμαρτία κάνει αγνώριστη την καρδιά του ανθρώπου. Πάρα το γεγονός ότι ο Θεός έλεγξε τον Σολομώντα, αυτός δεν έκανε πίσω. Είχε τόσο πολύ τυφλωθεί που η καρδιά του δεν καταλάβαινε πλέον το λάθος ή ήταν αδιάφορη ως προς αυτό.

VI. Ψευδώνυμη γνώση / Αιρέσεις

Αυτή η αιτία αναφέρεται στην Α’ Τιμ.ς:20-21, όπου ο Παύλος νουθετώντας τον Τιμόθεο αναφέρει:

«Ω Τιμόθεε, την παρακαταθήκην φύλαξον, αποστρεφόμενος τας βεβήλους ματαιολογίας και τας αντιλογίας της ψευδωνύμου γνώσεως, την οποίαν τινές επαγγελλόμενοι επλανήθησαν κατά την πίστιν»

Επίσης όπως διαβάσαμε κα πιο πριν για τους Υμέναιο και Φιλήτο:

Β’ Τιμ.β:17,18

«και ο λόγος αυτών θέλει κατατρώγει ως γάγγραινα· εκ των οποίων είναι ο Υμέναιος και ο Φιλητός, οίτινες απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις, και ανατρέπουσι την πίστιν τινών»

Οι απόστολοι όπως βλέπει κανείς από τον λόγο του Θεού, πολλές φορές προειδοποιούσαν για λανθασμένες, επικίνδυνες διδασκαλίες. Ο Ιωάννης προειδοποιούσε ότι όποιο πνεύμα δεν ομολογούσε ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, είναι το πνεύμα του αντίχριστου (Α’ Ιωάν.δ:3). Οι απόστολοι συνεδρίασαν στα Ιεροσόλυμα για να αντιμετωπίσουν τις διδασκαλίες που θέλανε τους μαθητές να περιτέμνονται και να ακολουθούν τον νόμο (Πράξ.ιε). Λέει δε ο Παύλος στην Α’ Τιμ.δ:1-3:

«Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν»

Ας προσέχουμε, που στρέφουμε το αυτί μας. Δεν είναι το πρόσωπο που κάνει κάτι αλήθεια ή ψέμα αλλά ο λόγος του Θεού. Είναι αυτό που ακούμε σύμφωνα με τον λόγο του Θεού; Δεν έχει σημασία να ακούγεται ωραίο ή όχι, διαφορετικό ή όχι από τις «παραδόσεις». Μόνο η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει. Κάθε τι άλλο, ακόμα και αν μοιάζει με αλήθεια, ακόμα και αν ακούγεται ωραίο ή είναι γεμάτο γνώση, σκλαβώνει. Αν σήμερα είναι κανείς σε δύσκολη κατάσταση αναφορικά με την σχέση του με τον Θεό, νομίζω ότι ένας σοβαρός λόγος είναι η ύπαρξη λάθος «πιστεύω» σχετικά με τον Θεό και το χαρακτήρα Του: έχουμε στο μυαλό μας ένα θεό που τον έχουμε κατασκευάσει με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, που όμως δεν είναι ο Θεός της Βίβλου. Οι δοκιμασίες κοσκινίζουν και τέτοια σημεία.

3. Συμπέρασμα

Αυτό που πιστεύω να έγινε αντιληπτό από τα παραπάνω είναι ότι η Χριστιανική ζωή δεν άρχισε και τελείωσε σε μια στιγμή, την ώρα που ομολογήσαμε τον Χριστό σαν Κύριο μας. Εκεί ναι ξεκίνησε, αλλά σίγουρα εκεί δεν τελείωσε. Υπάρχει ένας καλός αγώνα που θα πρέπει να αγωνιστούμε, υπάρχει μια παρακαταθήκη την οποία θα πρέπει να φυλάξουμε. Η ομολογία μας εκείνη αποδεικνύεται αληθινή ή όχι κάθε μέρα. Είναι ο Ιησούς Χριστός Κύριος μας ΣΗΜΕΡΑ; Όπως είδαμε τον Παύλο να παραινεί τον Τιμόθεο:

Α' Τιμ.ς:20

«Ω Τιμόθεε, φύλαξε την παρακαταθήκη…….»

Ένας σπόρος όταν πέφτει στην γη δεν εξελίσσεται στιγμιαία ακόμα και αν φυτρώσει. Έτσι και σπόρος του λόγου του Θεού. Το ποια εξέλιξη θα έχει είναι κάτι δυναμικό. Και στις τρεις περιπτώσεις της παραβολής του σπορέα φύτρωσε, ωστόσο μόνο στην τελευταία έφτασε στον καρπό.

Ας πορευτούμε λοιπόν σαν συμμιμητές του Παύλου, και αντί να φανταζόμαστε ότι φτάσαμε κιόλας στο τέρμα, ότι λάβαμε το βραβείο, ας λογίζουμε τους εαυτούς μας σαν τρέχοντες προς αυτό. Όχι σαν τέλειους, αλλά σαν τρέχοντες προς την τελειότητα. Η απόφαση του να δώσει κανείς την ζωή του στον Χριστό είναι μια απόφαση καθημερινή. Ανήκει η ζωή μας στον Χριστό ΣΗΜΕΡΑ; Δεν μπορεί να ανήκει και στον Χριστό και στον κόσμο. Πολλοί νομίζουμε ότι μπορούμε να τα συμβιβάσουμε και τα δυο. Το αποτέλεσμα είναι διψυχία και υποκρισία. Αν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση, υπάρχει διέξοδος. Ο Θεός ΜΠΟΡΕΙ να σε βοηθήσει. Πλησίασε σ’ Αυτόν και πάλι και θα πλησιάσει και Αυτός σε σένα. Πάρε την απόφαση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο απ’ Αυτόν για την ζωή σου. Δώσε την ζωή σου σ’ Αυτόν ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Ιδού τι συνιστά ο Ιάκωβος:

Ιάκ.δ:7-10

«Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν. Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σάς· πλησιάσατε εις τον Θεόν, και θέλει πλησιάσει εις εσάς. Καθαρίσατε τας χείρας σας, αμαρτωλοί, και αγνίσατε τας καρδίας, δίγνωμοι. Κακοπαθήσατε και πενθήσατε και κλαύσατε· ο γέλως σας ας μεταστραφή εις πένθος και η χαρά εις κατήφειαν. Ταπεινώθητε ενώπιον του Κυρίου, και θέλει σας υψώσει»

Παρ.κβ:4

«Η αμοιβή της ταπεινώσεως και του φόβου του Κυρίου είναι πλούτος και δόξα και ζωή.…»

Η πραγματική ζωή περνάει μέσα από την ταπείνωση, την υποταγή και τον φόβο του Θεού.

Και για να κλείσουμε αυτό το άρθρο, ας γυρίσουμε στην προς Β’ Κορ.ιγ:5 απ’ όπου δανειστήκαμε και τον τίτλο του:

Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι.