Διαβάζω από τον προφήτη Αββακούμ, τα τελευταία εδάφια:
«Ακόμα και αν η συκιά δεν βλαστήσει ούτε θα
υπάρχει καρπός στις αμπέλους· αν ο κόπος τού ελιόδεντρου ματαιωθεί, και τα
χωράφια δεν δώσουν τροφή· το κοπάδι εξολοθρευτεί από τη μάντρα, και δεν
υπάρχουν βόδια στους στάβλους· εγώ, όμως, θα ευφραίνομαι στον Κύριο, θα
χαίρομαι στον Θεό της σωτηρίας μου».
Αυτή θα πρέπει πάντα να είναι η στάση της καρδιάς μας, ότι
και να γίνεται, ότι και να βλέπουμε, μπορεί να απογοητευόμαστε από τους ανθρώπους,
μπορεί να μας αδικούν, να μας παρεξηγούν, αλλά η στάση της καρδιάς μας πρέπει
να είναι τέτοια που να περιμένει τον Κύριο και όχι τους ανθρώπους, αυτή ήταν
πάντοτε και η στάση του Ιησού.
Έβλεπε την κατάσταση γύρω Του, τις συμπεριφορές,
τις αδυναμίες, γνώριζε τι υπήρχε στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά δεν
απογοητευόταν ούτε πικραινόταν. Αυτός θα έπρεπε να παραμείνει πιστός σε αυτό
που ο πατέρας του, του έδωσε να κάνει.
Η αγάπη Του δε προς τους μαθητές Του
ήταν μέχρι τέλους.
Ανεξάρτητα από το τι βλέπουμε, ανεξάρτητα από το τι
περνούμε, ανεξάρτητα από το τι μας απογοητεύει, ανεξάρτητα από τις απιστίες των
ανθρώπων, οτιδήποτε και να συμβαίνει, μέσα στην καρδιά μας χρειάζεται να
μείνουμε μέσα στην αγάπη και να διατηρήσουμε την γλυκύτητα του Πνεύματος του
Ιησού μέσα στις καρδιές μας.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη χάρη του Θεού και
με τη συνεχή χορηγία του Αγίου Πνεύματος.
