Αυτά τα εδάφια περιγράφουν τον Ιησού Χριστό έτσι: «Όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».
Είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τις απόψεις που έχει η θεωρία της τριάδας στο θέμα της κένωσης.
Λέει λοιπόν ότι το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας, ο «προϋπάρχων θεός Υιός», προκειμένου να κάνει το θέλημα του Πατέρα, άφησε τη δόξα Του, το μεγαλείο Του, «απεκδύθηκε των θεϊκών ιδιοτήτων Του», άφησε τα ελεφάντινα παλάτια Του και ήρθε στη γη, έγινε άνθρωπος και πέθανε για να μας σώσει.
Ένα εδάφιο που χρησιμοποιείται λάθος
προκειμένου να υποστηρίξει τη λάθος διδασκαλία των δυο (τουλάχιστον) θεών,
είναι η περικοπή στους Φιλιπ.β:5-11, που φανερώνει το φρόνημα του
Χριστού.
Λένε λοιπόν ότι ο Χριστός ενώ ήταν στον ουρανό σαν θεός, πριν κατέβη στη γη, άδειασε από τη θεότητα Του, ταπεινώθηκε, έγινε άνθρωπος, ανέβηκε στο σταυρό και πέθανε για τις αμαρτίες μας.
Γένεση γ:22 «Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως»
Αυτό είναι το δεύτερο κατά σειρά εδάφιο από την Γένεση, που πολυχρησιμοποιείται σαν απόδειξη της τριάδας.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε δύο
πρόσωπα, αλλά ο απόστολος Παύλος δεν βλέπει δύο θεούς, ούτε δύο πρόσωπα της
τριάδας.
Υπάρχει ένας κανόνας της αρχαίας
Ελληνικής Γραμματικής (του GRANVILLE SHARP), που λέει ότι:
«Όταν δύο ονόματα είναι στην ίδια πτώση, συνδέονται με το «και», και το πρώτο όνομα έχει μπροστά του το οριστικό άρθρο, ενώ το δεύτερο το στερείται, τότε το δεύτερο όνομα αναφέρεται στο ίδιο πρόσωπο, ή πράγμα, που δηλώνει το πρώτο».
Τίνι γὰρ εἶπεν ποτε τῶν ἀγγέλων· Ὑιος μου ει συ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε; καὶ πάλιν, Ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα, καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν;. ὅταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει, Καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι θεοῦ. καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει, Ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα, πρὸς δὲ τὸν υἱόν, Ὁ θρόνος σου ὁ θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα [τοῦ αἰῶνος], καὶ ἡ ῥάβδος τῆς εὐθύτητος ῥάβδος τῆς βασιλείας αὐτοῦ· ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισεν σε ὁ θεὸς ὁ θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. καί, Σὺ κατ' ἀρχάς, κύριε, τὴν γὴν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, συ δὲ διαμένεις, καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, ὡς ἱμάτιον καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν. πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέν ποτε, Κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου;. (Εβρ.α:5-13)
Μία επί μέρους πτυχή του θέματός
μας, που θα δώσει περισσότερο φως στην αλήθεια σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού
Χριστού, είναι οι προφητείες που έχουν γίνει γι’ Αυτόν.
Η θεωρία της τριάδας, όχι μόνον τις παρερμηνεύει αλλά φέρνει σύγχυση και σκοτάδι στην κατανόηση του αρχηγού και τελειωτή της πίστης μας.
Πιστεύω ότι όλοι συμφωνούν ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Αφού λοιπόν ο Θεός είναι πνεύμα και είναι ΕΙΣ στη φύση Του, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει ένα Πνεύμα και όχι πολλά.
Δυστυχώς όμως, αν ρωτήσει κανείς αυτούς που υποστηρίζουν τη θεωρία της τριάδας, μπορεί να πάρει και την απάντηση ότι υπάρχουν τρία πνεύματα.
«Και ήκουσα την φωνήν του Κυρίου, λέγοντος, Τίνα θέλω αποστείλει, και τις θέλει υπάγει διά ημάς; Τότε είπα, Ιδού, εγώ, απόστειλόν με».
Αν το «ημάς» αποδεικνύει ότι ο Θεός είναι τριάδα, ότι έχει τρία πρόσωπα ή κάτι παρόμοιο, τότε ο ενικός που χρησιμοποιείται προηγουμένως απ’ τον ίδιο τον Κύριο, το διαψεύδει, γιατί λέει: «Τίνα θέλω αποστείλει». Αυτός που μιλάει λοιπόν είναι ένας και δεν αναφέρεται στον εαυτό του μόνο, αλλά και σε κάποιον άλλο που έχει την ίδια καρδιά με τον Κύριο. Αλλά και η απάντηση του Ησαΐα είναι προς ένα πρόσωπο, γιατί λέει: Τότε είπα, Ιδού εγώ, απόστειλόν με» και όχι «αποστείλατέ με», αν πραγματικά ήταν παραπάνω από ένα πρόσωπα.
Το εδάφιο αυτό στο κριτικό
κείμενο, είναι ως εξής: «εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς·
ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ΕΓΩ ΕΙΜΙ».
Είναι αλήθεια, ότι ο Χριστός εδώ φανερώνει τη θεότητα που κατοικούσε και κατοικεί μέσα Του, διότι λέει «πριν γίνει ο Αβραάμ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ». Δεν λέει πριν γίνει ο Αβραάμ «εγώ ήμουν», αλλά «ΕΓΩ ΕΙΜΙ», που φανερώνει την ύπαρξη Του πέρα από το χρόνο, ότι ήταν είναι και θα είναι, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Μέσα από τα εδάφια που εξετάσαμε στα οποία είδαμε τη χρησιμοποίηση κάποιου πληθυντικού που έχει κάποια σχέση με τον Θεό, διαπιστώσαμε ότι:
Όταν ο Ιωάννης έγραφε το πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του, πρέπει να ξέρουμε ότι δεν ήταν καθόλου επηρεασμένος από τις θεωρίες των εθνικών φιλοσόφων.
Αυτό που το Πνεύμα του Θεού κάνει, είναι να εκθέσει τη σωστή
Χριστολογία του Λόγου, να μας δείξει από την πλευρά των Γραφών και από τη
μαρτυρία των αγίων, ποιός ήταν ο Λόγος του Θεού.
Μαζί με τον Ιωάννη κι εμείς, δεμένοι με όλο το θεόπνευστο και
αψευδή λόγο του Θεού, θα δούμε τώρα το μεγαλείο του Λόγου που για μας είναι ο
ενσαρκωθείς Χριστός.
Ο λόγος του Θεού σε πολλά σημεία μας λέει ότι τα πάντα έγιναν δια του Λόγου.
Είναι φανερό όχι ο εχθρός της σωτηρία μας, επιβουλεύεται
συνεχώς την ψυχή μας και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πλανήσει όπου και όπως
μπορεί.
Ένας από τους τρόπους του είναι να εκμεταλλεύεται την άγνοιά μας σχετικά με τις αλήθειες του Θεού, τις οποίες διαστρεβλώνει λίγο ή πολύ, ανάλογα με την περίπτωση, για να μας οδηγήσει αλλού και να χάσουμε τον προσανατολισμό μας.
Ο Σολομώντας στο βιβλίο των Παροιμιών και στο 8ο κεφάλαιο,
προσωποποιεί τη σοφία του Θεού και την ταυτίζει φυσικά με τον άνθρωπο Χριστό
Ιησού.
Μας δείχνει αυτή την άγια και ευλογημένη σχέση του Πατέρα Θεού
με το Γιό Του, πριν ακόμη ο Γιός γεννηθεί, πριν ακόμη εξέλθει από τον Πατέρα.
Μας δείχνει τη θέση του Υιού μέσα στη καρδιά και στο λόγο του Πατέρα.
Η Σοφία του Θεού είναι που μιλάει στην προσωποποίηση και λέει:
Ο Θεός, που Τον χαρακτηρίζει το απόλυτο αριθμητικό ΕΙΣ, που
έχει ένα πρόσωπο, μια φύση, η μονότητα του Θεού, απαιτεί και μία υπόσταση.
Δεν είναι δυνατό εφόσον ο Θεός είναι Ένας, και άπειρος, να
αποτελείται από πολλά πρόσωπα και μάλιστα κάθε πρόσωπο να έχει ξεχωριστά
χαρακτηριστικά από τα άλλα.
Ο Θεός είναι συνεπής με τη λογική και τους νόμους της, διότι
ο Ίδιος είναι λογικό Ον και απευθύνεται με το λόγο Του σε λογικά όντα.
Χρησιμοποιεί τη γλώσσα μας τέλεια για να εκφραστεί, ώστε να γίνει απόλυτα αντιληπτός από τους ανθρώπους.
Το πρωταρχικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη φύση του Θεού,
είναι ότι είναι ΠΝΕΥΜΑ, και φυσικά είναι Άγιο Πνεύμα και έχουμε μόνο ένα Πνεύμα
(Εφες.δ:4).
Αυτό διακήρυξε ο Χριστός στη Σαμαρείτισα (Ιωάν.δ:23-24). Στην Α’ Βας.η:27 διαβάζουμε «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα». Ο Θεός μας λοιπόν, που είναι Πνεύμα, είναι και άπειρος. Στον Ψαλμ.ρμζ:5 λέει: «η σύνεσις αυτού αμέτρητος...» και στον Ιερεμ.κγ:24 «Δεν πληρώ εγώ τον ουρανόν και την γην; λέγει Κύριος».
Εβρ.ζ:1-3 Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ' αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε.
«Πλησιάσατε προς εμέ, ακούσατε τούτο· απ' αρχής δεν ελάλησα εν κρυπτώ·
αφότου έγεινε τούτο, εγώ ήμην εκεί και τώρα Κύριος ο Θεός απέστειλεν
εμέ και το πνεύμα αυτού» (Ησ.μη:16)
Λένε πάλι εδώ, ότι αναφέρεται στο θεό Υιό, ο οποίος αποστέλλεται από τον Θεό Πατέρα, το πρώτο πρόσωπο της τριάδας, και το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο της τριάδας.
Ιωάν.ιζ:5 “και νύν δόξασόν με συ, Πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοί.”
Εδώ ο Ιησούς προσεύχεται για τον δοξασμό που ανήκει ακόμα στο μέλλον, όσο αφορά στο χρόνο, αλλά που ήταν στο σχέδιο και στο νου του Θεού από την αρχή. Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ιησούς προσευχήθηκε, ήταν η ανθρώπινη φύση του Χριστού που προσευχόταν προς τον Θεό, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από προσευχή, άρα δεν μπορούσε να ήταν ο θεός Υιός.